مردهای زندگیِ من

من عاشقِ خانواده ام هستم. برایم مهم نیست که چقدر با هم فرق داریم و دنیایمان فرسنگ ها با هم فاصله دارد. با اینحال دوستشان دارم. ولی باز هم این دلیل نمیشد که علاقه ام را ابراز کنم.

داداش کوچیکه برایم عزیز است. با همه ی کل کل ها و دعواهای فیزیکی مان، خالصانه دوستش دارم. ولی داداش بزرگه برایم جورِ دیگری عزیز است. از آن عزیزهایی که در کنارش احترام هم هست. که نمیشود خیلی از شوخی ها را کرد.

تنها موردی که میتواند احساساتِ من را در مورد مردهای زندگی ام غلغلک بدهد، دوری ست. بعد از سفر سفت بغلشان میکنم و دلم قنج میرود برای داشتن شان.

وقتی که داداش کوچیکه قرار شد برود سفرِ چند ساله، تنها کسی که احساساتی نشان نمیداد من بودم. چون مطمئن بودم که قرار است آنقدر تجربه کند و خوش بگذراند که خیلی بهتر از ماندنش اینجاست. یک سال و نیم نبود. داداش بزرگه ازم پرسید که "فاطمه دلت واسه داداش تنگ نشده؟" من هم گفتم که راسیتش نه. و راستش را هم گفتم. زیاد نبودش اذیتم نمیکرد که البته جای تعجب داشت. (البته اوایل نبودش اذیتم میکرد. به مرور کم شد!)

یک شب که کله ام در گوشی بود و در واتس آپ میچرخیدم، چشمم خورد به عکسِ پروفایلِ داداش کوچیکه. دلم برایش تنگ شد. از آن تنگ شدن هایی که دلم میخواست الان اینجا بود و سفت بغلش میکردم. هفته ی بعدش، خیلی بیخبر، سر و کله اش پیدا شد. و قیامتی در خانه ی پدری به پا شد. آنقدر جیغ زدیم و بالا پایین پریدیم و بغل کردیم که از خوشی، نفس مان بند آمده بود. خندیدم و بهش گفتم: "خیلی وقت بود اینطور آدرنالینم بالا نیومده بود. دمت گرم بیخبر اومدی!»

آخرِ اسفند که روزِ پدر بود، بابا رفته بود اعتکاف و گوشی اش را هم نبرده بود. به تبریکِ به پدرشوهر بسنده کردم. بعد یادِ داداش ها افتادم و سریع پیام بهشان فرستادم. گفتم دوستتان دارم و روزتان مبارک. و برای اولین بار در این 24 سال، داداش بزرگه بهم گفت که "دوستت دارم." و من از خوشیِ این کلماتِ جادوییِ تایپ شده آن هم از طرفِ داداش بزرگه، در آسمان ها پرواز میکردم.

+ دارم تمرینِ دوستت دارم میکنم. تا به آنهایی که دوستشان دارم، بگویم!